Abstract
Met de huidige technieken is het moeilijk voor te stellen dat landsgrenzen vijftig jaar geleden vaak moeilijk te lokaliseren waren. De onzekerheid over de precieze grens leidde ertoe dat er zones om de landsgrens als ‘grijze’ en perifere grensgebieden werden ervaren: Daar kon je beter niet zijn, anders kon je zo maar over de grens zijn, overgeleverd aan ‘die anderen’. Het grensgebied werd zo een soort niemandsland. In deze gebieden kreeg natuur meer rust en ruimte dan elders en dat is nog steeds te herkennen. De schoonheid van dergelijke gebieden valt tegenwoordig juist op. Maar waar de natuur zich over de grenzen heen heeft ontwikkeld, zijn beheerbeslissingen vaak onderhevig aan de scheidende werking van de grens. Maar is die ingesleten weg wel altijd de beste?
| Original language | Dutch |
|---|---|
| Pages (from-to) | 19-21 |
| Journal | Vakblad Natuur Bos Landschap |
| Volume | 14 |
| Issue number | 131 |
| Publication status | Published - 2017 |
| Externally published | Yes |